Hola!

Weer een verhaaltje uit Madrid (:

Heb het hier nog steeds naar m’n zin, alles begint inmiddels een beetje te wennen en wat normaler te worden. Op school gaat het heel goed, we zijn inmiddels begonnen met de verleden tijden (gekke Spanjaarden, als je zegt: “Gisteren heb ik een boterham gegeten” gebruik je een andere tijd dan als je zegt “Vanochtend heb ik een boterham gegeten”, heerlijk ingewikkeld dus). Ik merk wel dat ik zo goed als alles begrijp wat de lerares zegt en veel dingen ook wat sneller begrijp dan anderen, dus dat is fijn.

In huis is het ook gezellig! De kinderen houden allebei heel erg van zingen, vooral het Wilhemus en “My heart will go on” van Céline Dion zijn favoriet. In het begin keek ik heel verbaasd op als ik Diego opeens “And my heart will go oooooooon aaaaand ooooooon” hoorde blèren, maar nu dus niet meer. Diego is trouwens echt een schatje! Hij wilde al weten of ik er nog was met de groep-acht-musical (ook al zit hij pas in groep 5) en met zijn verjaardag, en ondertussen hebben we ook al een speciale high five ontwikkeld voor als we een punt hebben gescoord met tennissen op de Wii (meestal spelen we samen tegen een ander team). Het gaat natuurlijk niet altijd perfect, soms heeft hij ergens echt geen zin in (avondeten of naar bed gaan ofzo) en dan is het heel moeilijk om hem naar me te laten luisteren. Het gaat trouwens wel heel goed met zijn Nederlandse spelling, in zijn laatste dictee had hij van de woordjes die we hadden geoefend 0 fout! Het volgende dictee gaat over woorden met –ou en –au en het verschil tussen ballen en balen, dus dat vindt hij een stuk lastiger, maar hij doet wel goed zijn best.

Verder ben ik met het uitlaten van de hond een Boliviaans meisje, Paula, tegengekomen. Ze spreekt geen woord Engels dus moeten we wel in het Spaans praten! Als het lukt, zie ik haar elke werkdag en dan praten we een halfuurtje ofzo, over van alles en nog wat. Vandaag ging het over de werkgelegenheid in Nederland (geen idee meer hoe we daar op kwamen haha). Denk nou niet dat mijn Spaans al zo goed is hoor, het grootste deel van de tijd probeer ik te volgen wat zij zegt en gooi ik er zo nu en dan “vale, vale” (goed, goed) of “claro” (natuurlijk) doorheen. Ze werkt hier al vijf jaar en heeft al die tijd haar familie niet gezien! Omdat ze ze zo erg mist, gaat ze in januari terug naar Bolivia, maar tot die tijd is het leuk om met haar te kletsen. J

Afgelopen weekend heb ik weer afgesproken met de Nederlandse au pairs. Zaterdag heb ik geholpen met het kinderfeestje van Elena. Zij zit bij Diego in de klas op de Nederlandse school en haar au pair is een vriendin van me. We hadden een hele speurtocht uitgezet, compleet met opdrachten en cryptische aanwijzingen tussendoor. Het was een groot succes, vooral toen de jongens gingen voetballen en we alleen met de meisjes doorgingen (jemig, ik wist niet dat Diego zo irritant kon zijn als hij met zijn vriendjes was!). Foto’s volgen nog. J

‘s Zondags zijn we naar de Primark (jaja, die heb je hier ook al) geweest, dat was ook gezellig. Uiteindelijk niet zo heel veel gekocht, maar wel een fijne lange joggingbroek om in te kunnen hardlopen. Dat doe ik hier drie keer per week, waar ik in Nederland nooit de tijd (of nouja, eigenlijk meer de motivatie) voor had, dus ben stiekem best trots op mezelf!

De foto hieronder is zondag in het centrum gemaakt, op de achtergrond zie je het (nouja, een van de twee) koninklijke paleis.

Afgelopen week werd ik trouwens om 22:00 uur gebeld door een heel vrolijk meisje dat me een of ander telefoonabonnement probeerde aan te smeren. Zelfs telecombedrijven hanteren hier Spaanse tijden blijkbaar haha! Nog zoiets waar ik aan moest wennen: als je hier in een kledingwinkel uit de paskamers komt met je armen vol kleding, komt er altijd personeel naar je toe met de vraag: “¿Qué tal?” (Hoe gaat het?). In het begin antwoordde ik altijd verbaasd “bien” (goed), maar na een paar keer kwam ik erachter dat ze bedoelen hoe je de kleren vond, en dat je “nada” moet antwoorden als je geen van de kleren wilt kopen. Oh en nog iets waar ik me enorm over verbaas: de kleffe stelletjes hier. Het is echt niet normaal, in de metro zit iedereen uitgebreid te tongen, op straat loopt iedereen aan elkaar te plukken en het lijkt wel of sommige koppels in de parken al aan voorspel ofzo doen. In Nederland zou iemand al lang “get a room” of zoiets hebben gezegd, maar hier vindt iedereen het heel normaal. Ach ja…

Hieronder zijn trouwens foto's van een hele mooie boekwinkel die hier te vinden is (ze verkopen alles, van boeken over plastische chrirurgie tot agenda's uit 1995) en daaronder een demonstratie, die je hier best vaak ziet (en hoort!).

Morgen is het trouwens Nationale Feestdag in Spanje (ik geloof dat ze vieren dat Columbus Amerika heft ontdekt maar dat weet ik niet helemaal zeker), dus iedereen is vrij! “Mijn” familie gaat een weekendje weg, dus ik ben lekker home alone! Ik heb met de andere au pairs afgesproken om de stad in te gaan om naar de optocht te gaan kijken, en ‘s avonds komen we hier in huis om te koken (pannekoeken!) en lekker een film te kijken. Heb er zin in!

Heel veel liefs, Rozemarijn